برای تو می نویسم که بودنت بهار و نبودنت خزانی سرد است .
 
تویی که تصور حضورت سینه ی بی رنگ کاغذم را نقش سرخ عشق می زند .
 
در کویر قلبم از تو و برای تو می نویسم .
 
ای کاش در طلوع چشمان تو زندگی می کردم تا مثل باران هر صبح برایت شعر می سرودم .
 
آن هنگام زمان را در گوشه ای جا می گذاشتم و به شوق تو اشک می شدم و به صورت مه آلودت می لغزیدم .
 
ای کاش باد بودم و همه عمر را در عبور می گذراندم تا شاید جاده ای دور هنوز بوی پیراهنت را وقتی از آنجا می گذشتی در خود داشته باشد که مرهمی شود برای تاول های سرگردانیم .
 
مهربانم ، بیا و یکبار هم که شده از کنار پنجره دلم عبور کن بگذار لبانم عشقت را عاشقانه تر از همیشه های عمر نجوا کند
 
تویی که در کویر ذهن من همیشه بهاری ...

اگر رویتــ را از من برگردانی، اگر عطر نسیـ ـم مهربانی اتــ را از من دریغ کنی

و اگر لحظه های سربی مرا آفتابی نکنی، من بیهوده ترین آدم روی زمیـ ـن خواهم بود

اعترافــ می کنم که رسـ ـم عاشقی را بجا نیاوره ام

نه اینکه راه و رسمی را بدانم و کوتاهی کرده باشم؛

نه !

به جان این اطلسی ها و اقاقی ها قسـ ـم که هرچه در توان داشته ام رو کرده ام

می دانم که شـ ـان تو بالاتر استــ از آنچه من تقدیـ ـم کرده ام اما  ...

عزیزتزینم

از تو می خواهم که این قلیـ ـل را از من بپذیری

تو نیستی...ولی حرفات توی دریای ذهنم موج می زنه و گل و لای احساسمو جابه جا می کنه...

تو نمیای...ولی حال وهوای اومدنت توی کوچه پس کوچه ی دلم جریان داره...

کاش بودی تا لحظه های دلتنگیمو  پر از صدات کنی...ولی نیستی..می تونستی جای ستاره ها رو تو

شبام پر کنی ...می تونستی ماه شبای تنهاییم باشی ...می تونستی خورشید روزای تارم باشی... ولی

نخواستی...اره نخواستی..

ولی خواستی که من دلتنگ باشم خواستی که بعد از تو از تو بگم...خواستی عکس نداشتتو قاب کنم و

روی دیوار دلم نصب کنم و هر روز نگاهش کنم و یاد خاطره هامون بیفتم ... با این که خاطره هامون این قدر

کم و کوتاهند که هر چقدر هم ازشون حرف بزنم دفتر خاطراتم تموم نمی شه...

خاطراتی که یه زمانی خیلی قشنگ بودن و روحمو نوازش می دادن ولی حالا فقط شدن دلتنگی روزام و

کابوس شبام...

راستش تو هم مثل خاطراتت برام شدی یه خاطره...یه خاطره تلخ ولی پند اموز...ولی من حتی پند

حاصل از این خاطره های تلخو نمی خوام... پندشم برام عذابه...اره عذابه...اخه پندی که از قصه ی تو گرفتم

منو از تموم دنیام جدا می کنه و میشم یه فصل زرد تو سالای پر هیاهوی زندگی...

عیبی نداره به قول خودت نبودن تو رو می زاریم به پای قسمت...اره...قسمتی که همیشه بهونه ای برای

عشقای دورغین بوده و هست...عشقایی که پر از خالین و فقط ظاهر فریبنده ای دارن و فقط فریبن نه

عشق...و وقتی به قول خودشون به اخر خط می رسن به قسمت متوسل می شن درست مثل عشق

تو...عشقی که این قدر بی محتوا و خالی بود که تنها بهونش قسمت بود...

نه ...اشتباه نکن ازت گلایه نمی کنم...حتی عشقتو با عشق دیگران مقایسه نمی کنم ولی چه کنم که

زخمی که روی دلم گذاشتی هنوز تازست.

دوست دارم ولی برنگرد...چون اگه برگردی خرد میشی نمی خوام خرد شدنتو ببینم...چون دیگه نمی

تونی ماه شبای تنهاییم باشی...

همون جا که هستی باش و فقط به ارزوهات فکرکن...

بگذار بگریزند
لحظه ها را می گویم

پروانه ها را
مخواه که آنان را بگیری
مخواه که آنان را نگه داری
که هر چه که هست جاودانه نیست
اگر نمی رفتی
نمی دانستم که دوستت دارم

دلم برای از تو نوشتن تنگ است. درست است که همین دیروز برایت نوشتم ولی نمی دانم چرا دوست دارم هر نامه ای را که تمام کردم جواب نامه ای از تو برسد و من شروع کنم به نوشتن نامه ای دیگر.

نمی دانستم از چه بنویسم نه که فکر کنی کم آوردم، من آنقدر از تو ناتمامم که می توانم هزار نامه را تمام کنم.مثل من مثل داستان هزار و یک شب است که باید شبی یک نامه بنویسم تا زنده بمانم.راستی تو ا هزارمین عاشقانه در کنارم می مانی؟

چیزی از تو ندارم به جز یک اسم که آنهم آنقدر برایم مقدس است که تا مدتها حتی به آن خطابت نمی کردم

مگر نه که می گوییم «نامه» پس اکر در آن از «نام» ،آنهم از نامه کسی که نامه متعلق به اوست ،نگوییم از چه بگوییم.مگر نه اینکه نامهایمان با هم دو حرف و خودمان هزاران حرف مشترک داریم.پس باید با نامت بازی کرد؛ آنقدر از ابتدا ئ انتها نوشت که دیگر نه خودکاری باشد که این فرصت را از دست بدهد و نه کاغذی که با نوشتن اسمت سیاه که نه،نورانی نشود.

دوست دارم کاسه ی مینایی داشتیم و بینمان می گذاشتیم و من عکس چشمانت را از درون آن می دیدم شاید کمتر زیر دین داغش می سوختم و آنگاه درست از همانجایی که لبهایت را بر کاسه گذاشتی چهره ات را که در اب افتاده می نوشیدم.هرچند عطش من از تو شدیدتر از اینهاست.

 دوست دارم کاسه ی مینایی داشتیم و هرگاه زبانم لال یکی از ما می خواست تنها به سفر برود آنرا با هم از اشک پر می کردیم و پشت سرش می ریختیم و وقتی بر اثر لرزش دستانمان می شکست تکه هایش را روی دامنی از جنس نور جمع می کردیم و می بردیم پیش بقیه ی خاطرات شکسته مان.

راستی می دانی در دیار لیلی و مجنون چه معنی می دهی؟لنگرگاه

اینجاست که من فهمیدم که چگونه لنگرم بی آنکه کنگر خورده باشم آنچنان پیشت گیر کرد که به آسانی که هیچ با همه ی سختی ها هم آزاد نمی شود.قولی به من می دهی؟

بگذار تنها کشتی لنگر انداخته در بندر ساحل پر ماسه ی دور افتاده ترین جزیره ی اقیانوس دلت باشم.

اگر خسته ات کردم به چشمانت بگو به روشنی خودشان کدر لهجه ام را ببخشند

                                                                    کسی که اگر نخواهد هم فقط به تو فکر می کند

برای دست های خالی ام فکری کن برای علفهای هرز یـأس در سینه ام 

برای قلب شکسته و رنجورم چه داری؟ من به آخرین ایستگاه زندگی رسیده ام

مرز میان بودن و نبودن را دیده ام و از غم چشمهای حیرانم باخبرم

من باورم نمی شود که رفته ای باورم نمی شود که در آغاز شب

ناله های جگرسوز و زمزمه های مرموز گمشده بشنوم

فکری برای این قلب تنهایم کن من از صبر ایوب و قله انتظار گذشتم

تا به تو رسیدم تو را اسان از عطش فاصله نگرفتم که سکوت و سرد از نگاه های غریب

از دست بدهم.من از دیوار هیاهوی جوانی و از دروازه های سنگین فراز و نشیب ها گذشتم

تا نیمه جان به تصویر جان گرفته ی تو رسیدم در فضاهای بی طرح با رنگدانه های نور از هستی تو

طرحی از قشنگترین جلوه عشق کشیدم به هر صخره و بن بستی خندیدم...

به اسمان چشم دوختم به اسمان با من بگوی برای داشتن ات اسمان کم بود؟

حجم زردگونه ی تنهایی را دریدم به سراغ تو امدم گفتم مگر مرگ ما را از هم جدا کند

چه میگویم مرگ فاصله نیست.مرگ برایم به حقارت کوهی از کاه بود هستی ام را به تقدیر دادم تا تو را بدست اوردم

و از تو و با تو دوباره جان گرفتم بهشت دیگر ارزویم نبود با من بگوی: تیشه کدامین دشمنی نهال نو رسیده ی سروش را به مرداب کشید؟

من به زوال نیلوفر ایمان نمی آورم به درد رسیدم و از تنگنای لحظه های بعد از تو  به مرگ رسیدم
 

باور کن که از دست دادنت سخت تر از بدست اوردنت بود.

من به شوق تا به تو امدم از لمس زنبق ها حس روشن ارامش دیدم برای من چه ماند؟

تو نیستی تو ارامش مرا به خواب ابدی بردی گوئی امده بودی تنها مرا از خود بگیری

برای من روزهایی مانده اند که رفته اند مثل تو مثل خوشبختی که از من رفت من از طنین سنگی سرد از تو، چه بجویم

پرواز ارزوی من بود در انعکاس شیپورهای مرگ تو را گم کردم تو را از دست دادم برای من فهم ان نیست

که با یاد تو، انحنای سرد حسرت را باور کنم به روزهای طلایی زندگی ام بیندیشم و جاودانگی لحظه های شوق.

در من نیست در من نیست بیرنگی جذبه ها عذابم می دهند شوق از عبارات زندگی رفته است

هیچ نمیبینم چشمانم خفته اند در امتداد کور سوی نگاه تنها تو را میبینند و تو...

من به مرگ می اندیشم...

دلتنگی آمده تا بگوید به یادت هستم
اشکهایم جاری شده تا بگویم خیلی دوستت دارم
حس و حال مرا خودت میدانی ، آنچه که قلب مرا به این روز انداخته را  خودت میدانی
تو خودت میدانی چقدر برایم عزیزی ، خودت میدانی و اینگونه مثل من به عشق دیدنم مینشینی
در لحظه دیدارمان چه عاشقانه نگاه میکردی به چشمانم
وقتی فکر میکنم به آن لحظه نفس میگیرد این قلب خسته ام
وقتی فکر میکنم به تو را داشتن،با خود میگویم ای کاش که زودتر تو را داشتم
تو مرواریدی هستی پنهان در اعماق قلب زندگی ام
که زیبا کردی با حضورت زندگی مرا ، عاشقانه کرده ای صحنه بی پایان لحظه های تو را داشتن را
دلتنگی آمده تا بگوید همیشه در قلب منی
عشق تو در دلم غوغا کرده تا بگویم تا ابد مال منی
ناز نگاه تو ، هنوز برق نگاه زیبایت نرفته از روبروی چشمهایم
هنوز گرمی دستهایت ،گرم نگه داشته دستهایم را
هنوز احساس میکنم در کنارمی با اینکه تو آنجا مثل من به انتظار آمدن دوباره منی!
نفسهایم آمده تا بگوید به عشق تو است که زنده ام
احساسم آمده تا بگوید به عشق تو است که این شعر عاشقانه را برایت نوشته ام…